ဒီလိုနဲ႔ အသက္ ၁၀ ႏွစ္တန္းကို ေရာက္ေတာ့ သူမေပ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။ သစ္ပင္က ဘာလို႔မေပ်ာ္လည္း မေမးေတာ့ ကေလးက အရုပ္ ကေလးေတြနဲ႔ ေဆာ့ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေတာ့ သစ္ပင္က သူ႔ ကိုယ္ေပၚက ပန္းသီးမ်ားကို ခူးျပီး ေရာင္းပါ။ ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ အရုပ္ဝယ္ပါလို႔ လမ္းညြန္ပါတယ္။
ကေလးေလးဟာ အားရဝမ္းသာစြာနဲ႔ပဲ အသီးေတြ ခူးျပီး ေရာင္းပါတယ္။ ေရာင္းလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ အရုပ္ဝယ္ျပီး သစ္ပင္ဆီ ကိုေတာင္ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္တန္း ေရာက္လာေတာ့ သစ္ပင္ဆီ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း မိုင္ေတြေတြနဲ႔ ထိုင္ေနျပီး စိတ္ညစ္ေနရွာပါတယ္။ သစ္ပင္က သူနဲ႔ေဆာ့ဖို႔ေခၚေပမယ့္ လူငယ္ဟာ ေဆာ့ရမယ့္ အရြယ္မဟုတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ စိတ္ညစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့
"က်ေနာ္ အလုပ္မရွိဘူး။ အလုပ္လုပ္မွ လူတင့္တည္မွာ" လို႔ေျဖပါတယ္။ ဒီေတာ့ သစ္ပင္က သူ႔အကိုင္းအခတ္မ်ားကို ပံုမွန္ခ်ိဳးခတ္လို႔ ထင္းလုပ္ ေရာင္းဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ လူငယ္ေလးဟာ သစ္ကိုင္း အခက္အလက္မ်ားကို ေရာင္းလို႔ ဝင္ေငြ အသင့္တင့္ ရွိတဲ့ အလုပ္ေလး တစ္ခုျဖစ္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ သူျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။ သစ္ေရာင္းရင္း အျခားအလုပ္ေတြပါ အဆင္ေျပသြားျပီမို႔ ျဖစ္တယ္လို႔ ပန္းသီးပင္က သိေနပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္လည္းၾကာေတာ့ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္အရြယ္ လူအုိ တစ္ဦး ေရာက္လာပါတယ္။ သစ္ပင္ကေတာ့ သူ႔ကို မွတ္မိေနတုန္းပါပဲ။ အတူေဆာ့ဖို႔ေတာ့ မေခၚေတာ့ပါဘူး။ ဘာလို႔ငိုင္ေနလဲလို႔သာ ေမးလိုက္ ပါတယ္။ "က်ေနာ္ အသက္ၾကီးျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ခရီးတစ္ခုသြား ခ်င္တယ္" လို႔ေျဖေတာ့ သစ္ပင္က သူ႔အပင္ကိုခုတ္လို႔ေလွ တစ္ခုဖန္တီး ကာ ျမစ္ခရီးသြားႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ လူအိုဟာ သစ္ပင္ကို ခုတ္လို႔ ေလွလုပ္ျပီး ေရလမ္းခရီး ႏွင္ပါတယ္။
ခရီးက ျပန္ေရာက္လာေတာ့ လူအုိလည္း ပင္ပန္းေနပါျပီ။ သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ျပန္လာလွဲေနပါတယ္။ သစ္ပင္က "ပန္းသီးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အကိုင္းအခက္လဲမရွိေတာ့ဘူး။ အျမစ္တစ္ခုပဲ ရွိေတာ့တယ္။ လိုအပ္ရင္ မင္းႏွုတ္ျပီး လုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ အသံုးခ်ႏိုင္ပါတယ္" လို႔ဆုိတဲ့အခါ လူအိုက "မလိုပါဘူးဗ်ား။ က်ေနာ္ဒီအျမစ္ကို မွီျပီး တစ္ေရးေလာက္ အိပ္ ပါရေစ" လို႔ပဲ ေျပာျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။
---
--
လက္ေတြ႔ ဘဝ
ပံုျပင္ထဲမွ ပန္းသီးပင္ဟာ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ မိဘ ျဖစ္ျပီး အဖိုးအုိကေတာ့ သားမီး ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘအေနနဲ႔ အရိပ္ေအာက္ကို ေရာက္ရွိလာတဲ့ သားသမီး ေတြကို အေကာင္းဆံုး ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးပါတယ္။ အခ်ိဳ ႔ ေသာ သားသမီးမ်ားကေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ မိဘဆီမွ ရႏိုင္သမွ် အသံုးခ်ျပီး ဘာမွ ၾကီးၾကီးမားမား ျပန္လည္မေပးဆပ္သြားပါဘူး။ သုိ႔ေပမယ့္ သားသမီး အဆင္ေျပသြားတာကို ၾကည့္ရင္း ရတဲ့ ပီတဟာ မိဘေတြ အတြက္ အေက်နပ္ ဆံုး အရာ တစ္ခု ျဖစ္ရပါတယ္။ မိဘမ်ားကလည္း ေပးႏိုင္သမွ် အဆံုးဆံုးထိ ေပးႏုိင္တဲ့အခ်ိန္အထိ ေပးဆပ္ပါတယ္။ မိဘေက်းဇူး ဆပ္ဖို႔ ေမ့ေနတဲ့ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ အိုမင္းတဲ့ မိဘရင္ခြင္မွာ တစ္ေရး အိပ္ဖို႔ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ သားသမီးတိုင္းကို လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ ၾကိဳဆုိ ပါတယ္။
သင္ခန္းစာ -
ေသမွ ေနာင္တ မရရန္ မိဘ ႏွစ္ပါး သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနစဥ္ ေက်းဇူး ဆပ္ႏိုင္ ၾကပါေစ..။
.
ေအာင္ခမ္း (ရိုးရာေလး)
www.yoyarlay.com/book/article/40348-apple-tree Share
No comments:
Post a Comment