ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဓိကသိခ်င္ေနေသာအေၾကာင္းအရာမို ့ ေသခ်ာနားေထာင္ေနမိ
သလို ၊ကယ္ရီလူငယ္ကလည္း မစားရတဲ့အမဲ သဲနဲ့ပက္သည့္ပမာ ေျပာျပေနေလေတာ့
တယ္ ။ '' ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပါက္ေလာက္က ငထြန္းက ခရီးသည္တစ္ေယာက္ရတယ္ ''
'' ခရီးသည္ကို ႏွစ္ေထာင္ေလာက္တန္တဲ့ခရီးကို ဂြင္ရိုက္ျပီး ႏွစ္ေထာင္ငါးရာ ေတာင္း
ျပီး ငထြန္းက ႏွစ္ေထာင္ငါးရာ နဲ ့ေျပာထားတဲ့ ခရီးသည္ကို ႏွစ္ေထာင္နဲ ့မ်က္ႏွာလုပ္ျပီး
ေခၚသြားတယ္ေလ...ငထြန္းခမ်ာ စားရခါနီးအမဲ သဲထဲက်သလို ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့ ''
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးျပဴးသြားရေတာ့၏ ။လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပါက္ေလာက္ကဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
ေၾကာင့္ျဖစ္သြားရတဲ့သေဘာမို ့ စိတ္ထဲမလံုစြာျဖင့္ ျပန္ေမးလိုက္မိတယ္ ။
'' ဒါနဲ ့ပဲ လူသတ္တဲ့အထိေတာင္ ျဖစ္ေရာလားဗ်ာ '''' ဟာ...ျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ က်ဳပ္တို ့လိုဆို
ကိုယ္လက္ထဲက ခရီးသည္လုယူသြားတာကို မခံခ်င္စိတ္အနည္းအက်ဥ္းေလာက္ပဲ ျဖစ္မွာ
မွန္ေပမယ္႔ ငထြန္းလို မိုက္တိမုိက္ကန္းေကာင္ရဲ႔ ခရီးသည္ကိုမွ ေစတနာၾကီးတစ္ခြဲသားနဲ႔
ျဖတ္ခုတ္သြားေတာ႔ က်ားျမီးဆြဲသြားတာကမွေျဖသာဦးမယ္....ဖိုးေဇာ္ဒီလိုလုပ္ေနတာၾကာျပီ...
က်ဳပ္တို႔ခရီးသည္ေတြဆိုလဲ အဲ႔လို႔ဘဲေစ်းေလွ်ာ႔ယူျပီး မ်က္ႏွာလုပ္ေနတာ ''
'' အဲ႔ဒီေန႔က ငထြန္းကလည္း မနက္ကတည္းကမူးေနတာဆိုေတာ႔ အဲ႔ဒီအျဖစ္ကိုျငိဳးထားတာ
ေပါ႔ဗ်ာ'' ကယ္ရီသမားေျပာျပသမွ် ရင္ထဲမေကာင္းစြာန႔ဲ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရေတာ႔တယ္။
ငထြန္း၏ရင္ထဲ ေန႔လည္ကအျဖစ္အပ်က္အတြက္ ဖိုးေဇာ္အေပၚ နည္းနည္းေလးမွ မေက်နပ္
နိိုင္ ဖိုးေဇာ္သူတို႔အေပၚဒီလုိလုပ္ေနတာၾကာျပီ။ငထြန္းတို႔နဲ႔ယွဥ္လွ်င္ ဖိုးေဇာ္အေျခအေနက အ
မ်ားၾကီးသာ၏။ စားႏုိင္ရံု၊ ေသာက္ႏိုင္ရံုသာမကေငြပုိေငြလွ်ံႏွင္႔ အတိုးပင္ေပးျပီးေခ်းငွားႏုိင္သည္႔
အဆင္႔မ်ိဳး၊ သားသမီးပင္မရွိ လင္းမယားႏွစ္ေယာက္တည္းရွိၾကတာ။
ငထြန္းဘ၀က ဖိုးေဇာ္ဘ၀နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္၊ မယားကလည္း ဒုတိယကိုယ္၀န္ႏွင့္ အျပင္အလုပ္
လည္းဘာမွမလုပ္ႏိုင္၊ ၀င္ေငြမရွိ၊ အံုနာခႏွင္႔ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီအငွားေမာင္းေနရေသာ ငထြန္း
ကလည္းကယ္ရီေမာင္းလို႔ ရတာ အံုနာခႏႈတ္ အရက္ဖိုးႏႈတ္ ေၾကြးဖိုးႏႈတ္ ႏွင္႔ နပ္မမွန္ခ်င္၊ ဒီၾကား
ထဲမွာမွ ဖိုးေဇာ္က သူ႔ကိုယ္သူ အထင္ၾကီးေလးစားေအာင္ ခရီးသည္မ်ားကို ေစ်းေလ်ာ႔႔ယူျပီ ဆြဲေဆာင္
လိုက္ေနေသာအခါ ငထြန္းတို႔ စားခြက္ေပ်ာက္ရမလိုလို ျဖစ္ေလ၏။
ခုလဲ ငထြန္းပါးစပ္ထဲ ေရာက္ခါနီး ထမင္းလုတ္ကိုမွ ဖိုးေဇာ္က ပုတ္ခ်လုယူသြားခဲ႔သည္။ ေတးမွတ္ထား
ခဲ့သည့္အၾကိမ္ေပါင္းကလည္း မ်ားလွသည္မို႔ ဒီအၾကိမ္မွာေတာ႔ ငထြန္း ဖိုးေဇာ္ကို သည္းခံႏိုင္မႈစြမ္းအား
မဲ႔ခဲ႔ရျပီ ဒီရက္ထဲ မိန္းမကလဲ ေမြးခါနီး ဖြားခါနီး ဆိုေတာ႔ ငထြန္းလက္ထဲ ရွာလို႔ေဖြလို႔ရသမွ် စုေဆာင္း
ထားမည္စိတ္ကူးထားတာ ခုေတာ႔ လူတြင္က်ယ္ ဖိုးေဇာ္က ျဖတ္ခုတ္သြားခဲ႔ေလျပီ။
ရင္ထဲမွအခဲမေၾကႏိုင္ မေက်မနပ္လဲျဖစ္ အရႈိန္ေလးကလည္းရထားေတာ႔ ဖိုးေဇာ္အေပၚ တစ္ရြာတည္း
သားေပမဲ႔ အေကာင္းမျမင္ႏိုင္ေတာ႔ စိတ္ထဲညစ္ညစ္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္ကို အံုနာအိမ္မွာေစာေစာျပန္အပ္ျပီ
ရွာလို႔ရသမွ်ေငြစနဲ႔ ညစ္ေနသမွ် ယစ္ေရႊရည္ႏွင္႔ ေမွ်ာခ်မိေတာ႔ေလ၏။
'' ေအ႔... ေအ႔... မင္းသိပ္လူပါး၀တယ္ဖိုးေဇာ္ မင္းကိုငါဒီေန႔ဘဲစာရင္းရွင္းမွာ''
'' ေနရာတကာ မ်က္ႏွာလုပ္ခ်င္တဲ႔ ေကာင္ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ ဆံုးမရမယ္ ''
ပါသမွ်ေငြကုန္ျပီျဖစ္ေပမယ္႔ ငထြန္း ယမကာကို မွီ၀ဲလို႔ မ၀ႏိုင္ေသး။
သူ႔ပါးစပ္ထဲ ေလာင္းထည္႔ေနေသာ ယမကာေသအရက္၏ အပူထက္ ရင္မွခံစားရေသာ အပူက ပိုျပီးပူ
ျပင္းစြာ ေလာင္ျမိဳက္ေနသည္ေပါ႔။
''ေအ႔..ကိုဖိုးနီ... က်ဳပ္ကိုေနာက္ထပ္တစ္ပိုင္းေလာက္လုပ္ဦးကြာ''
ေခါင္းထဲခ်ာခ်ာလည္ေနေပမယ္႔ သူ႔ကိုယ္သူ မူးလွျပီမထင္ေသး။
''ငထြန္း... မင္း.. သိပ္မူးေနျပီကြာ.. အရင္အေၾကြးလဲ မင္းဆီမွာ မနည္းေတာ႔ဘူး.. ငါ ထပ္မေရာင္းႏိုင္
ေတာ႔ဘူး''
'' ျပီးေတာ႔..မင္းတို႔ ကေသာက္ဖို႔သာသိတာ.. ေပးဖို႔က်ေတာ႔ အိ. အနဲ႔.. ဘယ္ဖင္ ဖမ္းလို႔ဖမ္းရမွန္းမသိ
ဘူး ''
ကိုဖိုးနီစကားက ငထြန္းအရိႈက္ကိုမွ တည္႔တည္႔ၾကီးထိသြား၏။
'' ဘာ..ဘာဗ်.. ေအ႔..ေအ႔.. ခင္ဗ်ား ဘာစကားေျပာတာလဲ.. ေငြေလးႏွစ္ရာေက်ာ္နဲ႔..ငထြန္းလိုေကာင္
ကလိမ္မွာလား..ထြက္ေျပးသြားမွာလားဗ်''
'' မေရာင္းခ်င္ေနဗ်ာ.. ကဲ ကဲကြာ..၀ုန္း''
'' ၀ုန္း..ခလြမ္း ''
ငထြန္းကား မုန္ယိုေသာဆင္တစ္ေကာင္ႏွယ္ ေသာင္းက်န္းေလေတာ႔သည္။စားပဲြမ်ားကို လွဲခ်၏။အရက္
ပုလင္းမ်ားကို ရိုက္ခြဲ၏။ အျမည္းပန္းကန္မ်ားကို ေျမျပင္ေပၚမွာ ခ်ျပီး ေျခေထာက္ႏွင္႔ နင္းလို႔ခြဲ၏။ဆိုင္ရွင္
ကိုဖိုးနီလဲ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ႔။
'' ေတာက္..ငါ..ခြီးမွသား.. ေသေပေတာ႔ ''
'' ၀ုန္း..ဒိုင္း.. ေဖာင္း.. ခြက္ ''
'' ခြပ္...အ ''
'' ဟာ.... ကိုဖုိးနီ...ငထြန္း ''
'' လြန္မယ္.. လြန္မယ္.. ေတာ္ၾကပါေတာ႔ဗ်ာ.. ခင္ဗ်ားတုိ႔ကလည္း တစ္ရြာတည္းသာခ်င္းေတြပဲဗ်ာ....
ေဗြယူမေနပါနဲ႔ ''
''ကင္းကင္းေနႏိုင္ၾကတာလဲ မဟုတ္ၾကပဲနဲ႔.. ေရာင္းသူနဲ႔ ေသာက္သူ ေျပလည္ၾကမွေပါ႔ဗ်ာ ''
''မဟုတ္ဘူး.. ကိုနန္းလြင္... ဒီေကာင္..သက္သက္မဲ႔ လူပါး၀တာဗ် ''
''သည္းခံမွန္းသိလို႔ ''
စာေသာက္ေနၾကေသာသူမ်ား၀င္ဆြဲၾကေသာေၾကာင္႔ ရန္ပြဲက သူတစ္ခ်က္ ကိုယ္တစ္ခ်က္နဲ႔ ျပီးသြား
ခဲ႔သည္။
'' သြား.. ေဟ႔ေကာင္.. ငထြန္း.. မင္းလိုေကာင္ လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္သြားပါေစ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ႔မွ
မေရာင္းဘူး.. ငါ႔ဆိုင္ထဲက ခုထြက္သြား..''
ေငြေထာင္ဂဏန္းဖိုး ေလာက္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ားဆံုးရႈံးသြားျပီမို႔ ကိုဖိုးနီ တစ္ေယာက္ မေက်မခ်မ္း
ငထြန္းကို ေမာင္းထုတ္ေတာ႔ေလသည္။ မုန္ယိုေနေသာဆင္ၾကီးတစ္ေကာင္လို ဒယီးဒယိုင္ႏွင္႔ ဆိုင္ထဲမွ
ထြက္သြားသူကေတာ႔ ငထြန္းပါ။
'' ေတာက္.. ဖိုနီ.. ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ႔ကြာ.. ငထြန္းအေၾကာင္း သိေအာင္ေတာ႔ ျပရေသးတာေပါ႔ကြာ..''
ႏႈတ္ခမ္းေထာင္႔စြန္းမွ ကိုဖိုးနီလက္ခ်က္ျဖင္႔ ေသြးတစ္စက္စက္ စီးက်ေနတာေၾကာင္႔ ငထြန္း ေဒါသမ်ား
ိထိန္းမရႏိုင္ေတာ႔ေပ။ ဒယီးဒယိုင္ျဖင္႔ အိမ္ျပန္လာကာ ေနာက္ေဖးထရံတြင္ထိုးထားေသာ ငွက္ၾကီးေတာင္
ဓားကိုယူျပီး ျပန္ထြက္သြားခဲ႔သည္။ေဒါသေၾကာင္႔ မ်က္လံုးထဲဘာကိုမွမျမင္ေတာ႔ေခ်။
'' ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ႔... ဖိုနီရာ..''
''ေတာက္...မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးကမ်ား ငါကိုေသြးေျမက်ေအာင္ လုပ္ရတယ္လို႔ကြာ...ရာဇ၀င္ရုိင္းသြားမယ္ ''
ႏႈတ္ခမ္းေထာင္႔စြန္းမွ စီးက်လာေသာ ေသြးမ်ားကို လက္ခံုႏွင္႔ သုတ္ျပီး ၾကိမ္း၀ါးလိုက္သည္။ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ
က ဖိုးနီ၏ အရက္ဆို္င္ဆီသို႔ ဒယီးဒယိုင္ ဦးတည္ေနေလသည္။ ဖိုးနီဆိုင္ေရွ႔သို႔ သူေရာက္ေတာ႔ ဆိုင္တံခါးပိတ္
ထားျပီးျဖစ္သလို စားေသာက္ေနသူမ်ားလည္းမရွိၾကေတာ႔ေခ်။
သူ ျပန္လာမည္ဆိုတာ သိသျဖင္႔ ဆိုင္ကိုေသာ႔ခတ္ျပီး လူေတြလည္း ပုန္းေနၾကတာျဖစ္မည္။ ငထြန္းေဒါသ
ကားထိန္းမႏိုင္ေတာ႔ေခ်။
''ေဟ႔.. ငါ.မသား..ဖိုးနီ.. ထြက္ခဲ႔ေလကြာ.''
''မင္းေယာက်ာၤးမဟုတ္ဘူးလား ေဟ႔ေကာင္ ''
'' ခုမွ ဘာလို႔ ပုန္းေနတာလဲ.'' ''သတၱိရွိရင္ ထြက္ခဲ႔ေလကြာ ငထြန္းအေၾကာင္း ျပရတာေပါ႔ကြ ''
'' ေဟ႔ေကာင္ ဖိုနီ... ေအ႔.. ေအ႔.. ထြက္ခဲ႔ေလကြာ '' '' မင္းကို သက္မလို႔ကြ ''
ကိုဖုိးနီတို႔ ဆုိင္ထဲမွာေတာ႔ တုတ္တုတ္မွ လႈပ္မလာေတာ႔။ ငထြန္း ဒီလိုမ်ိဳးျပန္လာမည္ ဆိုတာ သိေနေသာ
ေၾကာင္႔ ဆိုင္တံခါးကို ေသာ႔ပိတ္ျပီး ဆိုင္ထဲမွာ ပုန္းေနလိုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ငထြန္းမွာ ဆိုင္ေရွ႔တြင္ မိနစ္
ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေသာင္းက်န္းျပီးေနာက္ ကိုဖိုးနီတို႔ဆီမွ ဘာမွတု႔န္ျပန္မႈမရွိလာေသာအခါတြင္ ဓားတ၀င႔္
၀င္႔ႏွင္႔ ျဖစ္ေနရာမွ စိတ္ထဲမွ ကိုဖိုးနီအစား ေန႔ခင္းက သူ႔အေပၚ စားခြက္လွသြားေသာ လူတြင္က်ယ္ ဖိုးေဇာ္
ဘက္ဆီ ျမွားဦးလွည္႔သြားေတာ႔၏။
'' ေတာက္.. အဓိက အေကာင္ကို ေမ႔သြားတယ္... ဖိုးေဇာ္...မင္းေၾကာင္႔.. ဟုတ္တယ္... မင္းကို သတ္ပစ္ရမွ
ေက်နပ္ႏိုင္မယ္ကြ ''
ငထြန္း ဦးတည္ခ်က္ေျပာင္းသြားခဲ႔ျပီ။ လက္ထဲမွ ဓားကို ပိုျပီးတင္ၾကပ္ေအာင္ဆုပ္ကုိင္ျပီး ရြာထိပ္ရွိ ဖိုးေဇာ္၏
အိမ္ဆီသို႔ လွမ္းထြက္ခဲ႔ေလသည္။ ရြာလယ္လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လာေသာ သူ႔အား ရြာထဲကလူမ်ားက ဆြဲခ်င္
ၾကေပမယ္႔လက္ထဲမွာက ထက္လွစြာေသာ ဓားၾကီးနဲ႔မို႔ မဆြဲရဲၾကေတာ႔ပဲ ေ၀းေ၀းကသာ ေရွာင္သြားၾကေတာ႔
သည္။
နဂိုကတည္းက အခဲမေက်ႏိုင္ျဖစ္ေနေသာ ငထြန္းရဲ႔စိတ္ေဒါသတို႔အား အရက္ဆိုင္မွ ဖိုးနီက ဆြေပးလိုက္ေသာ
အခါ ငထြန္းေဒါသမ်ားက ဖိုးေဇာ္ထံသို႔သာ စုပံုက်ေရာက္သြားေလသည္။
'' ေတာက္.. ငါ..မသား.. ငါ႔အေပၚ ခြက္က်သြားတဲ႔ေကာင္.. ဒင္းကို အရွင္မထားဘူး... ဒင္း ရွိေနသမွ် ငါတို႔စား
ေပါက္ပိတ္ေနမွာ ''
ေတြးၾကည္႔ေလေလ ေန႔ခင္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိေလျပီ ငထြန္းစိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွအခဲမေက်
ႏိုင္ေပ။ ဖိုးေဇာ္ ထိုကဲ႔သို႔ ေစ်းေလ်ာ႔ယူျပီး ခြက္က်ေနသျဖင္႔ ငထြန္းတို႔မွာ စီးမယ္႔ခရီးသည္ မရွိေတာ႔ေခ်။ ေတြး
ေလေတြးေလ အခဲမေက်ႏုိင္ျဖစ္ရပါေလသူ ငထြန္းမွ ေဒါသတို႔ အစြန္ဆံုးသို႔ ေရာက္ခဲ႔ေလသည္။
လက္ထဲကဓားကို တင္းတင္းဆုပ္ျပီး လွမ္းခဲ႔ေလသည္။ ဖိုးေဇာ္တို႔အိမ္ကို အေ၀းမွလွမ္းျမင္ကတည္းက အိမ္မွာ
ဖိုးေဇာ္ျပန္မေရာက္ေသးမွန္း သူသေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ဖိုးေဇာ္ ဆိုင္ကယ္ကို ျခံထဲတြင္မေတြ႔ ေပ။ ဒါဆို
ဖိုးေဇာ္ျပန္မေရာက္ေသးတာ ေသခ်ာသြားျပီ။
ဒီအခ်ိန္ ဖိုးေဇာ္ ဘယ္သြားတယ္ဆိုတာ ငထြန္း သိသည္။ ရြာေတာင္ပိုင္းက ေဒၚသန္းအား ကုန္စိမ္းသြားတိုက္
ေပးေနတယ္ဆိုတာ ငထြန္းအတတ္သိသျဖင္႔ ဖိုးေဇာ္ျပန္လာမယ္႔လမ္းဆီသို႔ သူ၏ေျခလွမ္းကို ဦးတည္လိုက္
ေလသည္။
ေသာက္စက မမူးေသာအရက္က ေလတဟူးဟူးတိုက္ခတ္လာတာေၾကာင္႔ ခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ မူးလာသည္ႏွင္႔
အမွ် ေဒါသကလည္း ထိန္းမရေတာ႔ေခ်။ အေ၀းဆီမွ ဖိုးေဇာ္၏ ဆိုင္ကယ္သံ သဲ႔သဲ႔ ကို ၾကားေနရပါသည္။
'' ၀ူး....၀ူး....၀ူး....၀ူး....''
လက္ထဲမွ ဓားကို အသင္႔ကိုင္ထားျပီ ဖိုးေဇာ္ကို သစ္ပင္အကြယ္မွ ေစာင္႔ေနေလ၏။ ဖိုးေဇာ္ဆိုင္ကယ္က တ
ျဖည္းျဖည္း သူႏွင္႔ နီးလာေလသည္။ငထြန္းသစ္ပင္ အကြယ္မွ ထြက္ျပီး ဖိုးေဇာ္၏ ဆိုင္ကယ္ေရွ႔တြင္ ပိတ္ရပ္
လိုက္ေလသည္။
'' ဟင္.. င ..ငထြန္း..ဘာ.. ဘာလုပ္တာလဲ ''
ငထြန္းကိုေတြ႔လိုက္ေတာ႔ ဖိုးေဇာ္မွာ အ႔ံအားသင္႔သြာေလသည္။ လူက ဒယီးဒယိုင္ လက္ထဲမွာလဲ ဓားၾကီးကိုင္
လို႔ ေန႔ခင္းကကိစၥ ကိုလဲ သတိမရသျဖင္႔ ငထြန္းကိုသာ ေငးၾကည္႔ေနမိသည္။
ငထြန္းကေတာ႔ မေကာင္းတဲ႔စိတ္၏ ေစစားမႈျဖင္႔ ဖိုးေဇာ္ကို ေတြ႔တာနဲ႔ ငွက္ၾကီးေတာင္ဓားျဖင္႔ ေျပးခုတ္ေလ
သည္။
'' ဘာလုပ္ရမွာလဲကြ ငါ႔ထမင္းလုတ္ ၀င္လုသြားတဲ႔ မင္းကို ဆံုးမမလို႔ေပါ႔ကြ ေသဖို႔သာျပင္ထားေတာ႔ ''
'' ရႊမ္း.. အား. ''
ဖိုးေဇာ္ ေခါင္းရမ္းျပီးေရွာင္လိုက္ပါေသာ္လည္း ရုတ္တရက္မို႔ ဓားသြားက လည္ပင္းကို ထိသြားေလသည္။
မ်က္လံုးမ်ားျပာသြားကာ ဖိုးေဇာ္ ရြာဘက္ဆိီသို႔ ထြက္ေျပးခဲ႔သည္။
'' အား .. ကယ္.. ကယ္.. ၾကပါ..င..ငထြန္း..''
ငထြန္း ေဒါသမ်ားကား အစြန္းဆံုးသို႔ ေရာက္ရွိခဲ႔ေလျပီ။ ေရွ႔မွေျပးေနေသာ ဖိုးေဇာ္အား ဓားနဲ႔ထိုးခ်လိုက္ျပန္
သည္။
'' ကဲကြာ... ေသစမ္း ''
'' အား.....''
ဖိုးေဇာ္ ေျမျပင္ေပၚလဲက်သြားမွ ငထြန္း လက္ထဲမွ ဓားကို လႊင္႔ပစ္ျပီး အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ႔ေလေတာ႔သည္။
'' အျဖစ္အပ်က္ကေတာ႔ အဲ႔ဒါပါပဲဗ်ာ.. ဒီႏွစ္ေကာင္မရွိေတာ႔မွာ က်ဳပ္တို႔ အဆင္ေျပေတာ႔တယ္ဗ်ာ....
ဒီအျဖစ္အပ်က္ကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမလိုျဖစ္ေနျပီ ''
ကၽြန္ေတာ္လဲ လူျဖစ္ျပီ အၾကင္နာတရား မဲ႔စြာေျပာေနေသာ ကယ္ရီသမား၏ စကားကိုဆက္လက္နားေထာင္
လိုစိတ္မရွိေတာ႔ေပ။ ကၽြန္ေတာ္သြားလိုေသာဇက္ဆိပ္သို႔ ေရာက္ျပီျဖစ္သျဖင္႔ က်သင္႔ေငြေပးကာဇက္ဆိပ္သို႔
ထြက္လာခဲ႔ေတာ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္တြင္ ကပ္ျငိပါလာတာကေတာ႔ ပန္းေတာရြာမွ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသမား
သံုးေယာက္အေၾကာင္းပင္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ပထမဆံုးေတြ႔သူက ကယ္ရီသမားငထြန္း၊ အမ်ားအေပၚ တန္ရာတန္ေၾကးထက္ ဂုတ္ေသြးစုပ္
အျမတ္ၾကီးစားခ်င္သူ။ ဒုတိယတစ္ေယာက္ကေတာ႔ အမ်ားသူငွာ အေပၚတြင္ ေစတနာမပ်က္ ကုိယ္႔အေပၚ
ိမိုက္ရိုင္းေစာ္ကားေျပာသူကိုပင္ အျပံဳးမပ်က္သူ၊ စိတ္ထားမြန္ရည္ေသာ ဖိုးေဇာ္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္က
ေတာ႔ လူျဖစ္ေသာ္လည္း လူလူခ်င္း ညွာတာသနားစိတ္မ်ိဳးမထားႏိုင္ဘဲ သူမ်ားရဲ႔ က်ဆံုးမႈမ်ားၾကားတြင္ လက္
ခုပ္၊ လက္၀ါးတီးျပီး ၀င္ေရာက္အျမတ္ထုတ္၊ ကိုယ္က်ိဳးဘဲၾကည္႔တတ္သူ။
' လူ႔ လူ လူး ' ဟုရွိေသာ ကမၻာ႔လူသားမ်ားထဲတြင္ အဘယ္လူသည္ လူစစ္စစ္ျဖစ္မည္လဲဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြး
ေနမိသလို မလိုေဒါသရန္ျငိဳးေၾကာင္႔ ရက္ရက္စက္စက္အသက္ခံလိုက္ရသည္႔ စိတ္ထားျဖဴရွာသည္႔ ေမာင္ဖိုးေဇာ္
အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနမိေတာ႔သည္။
အားေပးၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး က်န္းမာရႊင္လန္းပါေစဟု
ဆုမြန္ေျခြလွ်က္......................။
ညခ်စ္သူ ( ခံစားေရးဖြဲ ့တင္ျပသည္ ) ။
မွတ္ခ်က္ ။ ။ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ ဆရာေအာင္၀ိတ္၏ လူက်င့္၀တ္ ဇာတ္လမ္းေလးကို
ကာလ ၊ေဒသ နဲ့ ေလ်ာ္ညီစြာ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ ခံစားေရးဖြဲ ့ထားပါသည္ ။
Share
