တစ္ခါတုန္းက ရြာတစ္ရြာမွာေတာရဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။
အဲဒီေတာရေက်ာင္းမွာမၾကာခဏဆိုသလို တရားစခမ္းေတြ ဖြင့္ေလ့ရွိတယ္။
အဲဒီမွာ တရားစခမ္းဝင္သူေတြက“ဒုကၡ…ဒုကၡ..ဒုကၡ” လို႕ ပါးစပ္က ရြတ္ၾကတယ္။
အဲဒီေက်ာင္းဝင္းထဲမွာရွိတဲ့သစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ေမ်ာက္ေတြထဲက ေမ်ာက္တစ္ေကာင္က
“ဒုကၡ” ဆိုတာကိုမၾကာခဏၾကားေနရေတာ့ “ဒုကၡဆိုတာ ဘာလဲ”လို႕သိခ်င္တယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ သစ္ပင္ေအာက္ကြပ္ပစ္မွာ ကပၸိယႀကီး လာထိုင္ခ်ိန္မွာ
ေမ်ာက္ကေမးတယ္။
“ဒုကၡဆိုတာဘာလဲ” ေပါ့။
ကပၸိယႀကီးကေတာ့ "မသိခ်င္ စမ္းပါနဲ႕"လို႕ေျပာလိုက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ေမ်ာက္ကအေလ်ာ့မေပးပါဘူး။ ခဏခဏေမးပါတယ္။
ခဏခဏ ေမးဖန္မ်ားေတာ့ေမ်ာက္ကိုေျပာတယ္။
"မင္း ငါ ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္မလား"ေပါ့ေလ။
ေမ်ာက္က "လုပ္မယ္"လို႕ကတိေပးတယ္။
"ဒါဆိုရင္ ဒုကၡကို ငါျပမယ္"လို႕ေျပာလိုက္တယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ ေမ်ာက္ကိုႀကိဳးနဲ႕ခ်ီထားတဲ့
ၿပီးေတာ့ ကပၸိယႀကီးေျပာတာက
“ ဒီအထုပ္ကို သစ္ပင္နဲ႕ေဝးတဲ့ကြင္းျပင္ေရာက္ေတာ့မွ ႀကိဳးကို ေျဖလိုက္ပါ၊
အဲဒါဆိုရင္ မင္းသိခ်င္တဲ့ဒုကၡကိုေတြ႕လိ္မ့္မယ္”လို႕ေျပာလိုက္တယ္။
ေမ်ာက္ကလည္း သူသိခ်င္တဲ့ဒုကၡကိုသိရေတာ့မွာမို႕ ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။
ကပၸိယႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္းသစ္ပင္နဲ႕ေဝးရာ ကြင္းျပင္ကို အထုပ္ကို ထမ္းလာတယ္။
ၿပီးေတာ့ အထုပ္ကိုေျဖလိုက္ေတာ့ထြက္လာတာက ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနတယ္။
ေခြးကလည္း သူ႕ကိုအထုပ္ထဲႀကိဳးခ်ီၿပီးထည့္ထားေတာ့ ေဒါသကထြက္ေနတယ္။
အထုပ္ေျဖလိုက္ေတာ့ေမ်ာက္ကိုေတြ႕ေတာ့ ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႕ေမ်ာက္ကို ခုန္ကိုက္တာေပါ့။
ေမ်ာက္ကလည္း ေရွာင္တာျမန္ေပလို႕ေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ေခြးမွန္းသိေတာ့ထြက္ေျပးတာေပါ့။
ေခြးကလည္း ေနာက္ကေဟာင္ၿပီးလိုက္တယ္။
ကြင္းျပင္ဆိုေတာ့သစ္ပင္ကမရွိဘူး။
ေမ်ာက္က အားကုန္ေျပးရတာေပါ့။
ေခြးကလည္း မွီလုမွီခင္လိုက္တယ္။
ေမ်ာက္နဲ႕ေခြးေရွ႕ေနာက္ ေျပးေနတာ အၾကာႀကီးပါပဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ေမ်ာက္က အနီးဆံုးသစ္ပင္တစ္ပင္ကို ေရာက္ေတာ့ သစ္ပင္ေပၚခုန္တက္လိုက္တယ္။
ေမ်ာက္က သစ္ပင္ေပၚေရာက္ေတာ့ေမာလြန္းလို႕ လွ်ာကိုထြက္ေနတယ္။
အသက္ကို မနဲရႈရတယ္။
အေမာေျပေလာက္မွေမ်ာက္ေျပာလိုက္တာက
“ေအာ္….ဒုကၡ ဆိုတာဒါပါလား”တဲ့။
+++++++++++++++++++++++++++
က်ေနာ္တို႕ ငယ္ငယ္တုန္းကအေမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ပံုျပင္ပါ။
အထက္ႀကီးစိတ္ တစ္ခြဲသားနဲ႕အေမရိကန္ကိုေရာက္လာတယ္။
ကိုယ္အထင္ႀကီးသလိုလည္းမဟုတ္မွန္းသိေတာ့ ခရီးကေတာ္ေတာ္လြန္ေနၿပီ။
ကြင္းျပင္အလယ္ေလာက္ေရာက္ေနတဲ့ေမ်ာက္လိုျဖစ္ေနတယ္။
ေျပးဖို႕ကလြဲလို႕ေရြးစရာ လမ္းမရွိဘူး။
ဒုကၡကို သိခ်ိန္မွာလွ်ာက တစ္လံေလာက္ထြက္ေနၿပီ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့"သိခ်င္အုန္းဟဲ့ ဒုကၡ"လို႕သာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္မိပါတယ္။
သစ္ပင္ေပၚေရာက္ရင္ေတာ့အေမာေျပခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရီမိမလားေတာ့ မသိဘူး။
ခုေတာ့ မရီႏိုင္ေသးဘူး။
ေျပးေနရတုန္း...။
No comments:
Post a Comment