စာသင္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရဲ႕ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ ကေလးေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနၾကပါတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္က “ဆရာမ… ခ်စ္ေမတၱာဆိုတာ ဘာလဲ”လုိ႕ ေမးလာပါတယ္။
ဆရာမက ေလးနက္တဲ့ ဒီေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖကို ေပးဖို႕ထုိက္တန္တဲ့ တစ္စံုတစ္ခုကို စဥ္းစားလုိက္မိပါတယ္။
အားလပ္ခ်ိန္ ေရာက္ျပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းေရွ႕ ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲသြားကာ ေမတၱာစိတ္ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ နုိးဆြေပးနိုင္တဲ့ တစ္စံုတစ္ခု ယူေဆာင္လာခဲ့ဖို႕ ေစခုိင္းလိုက္ပါတယ္။
ကေလးေတြဟာ (ဆရာမေျပာတဲ့အတုိင္း တစ္ခုခု ယူေဆာင္နုိင္ဖုိ႕ စာသင္ခန္းထဲက) ေျပးထြက္သြားၾကပါတယ္။ ကေလးေတြ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ဆရာမက “တပည့္တုိ႕ ယူေဆာင္လာတဲ့ အရာေတြကို တစ္ဦးခ်င္း ျပသပါ”လို႕ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
ပထမေျမာက္ ေက်ာင္းသားက “ကြ်န္ေတာ္က ဒီပန္းပြင့္ေလး ယူေဆာင္လာတယ္။ လွတယ္မဟုတ္လား”လို႕ ေျပာဆုိလုိက္တယ္။
ဒုတိယေျမာက္ေက်ာင္းသားက “ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလိပ္ျပာေလး ယူေဆာင္လာတယ္။ လိပ္ျပာေတာင္ပံေလးရဲ႕ အေရာင္အဆင္းကို ၾကည့္လုိက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ စုေဆာင္းပစၥည္းစာရင္းထဲမွာ ဒီလိပ္ျပာေလးကိုလည္း ထည့္ထားရမယ္”လို႕ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
တတိယေျမာက္ ေက်ာင္းသားက “ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အသိုက္က ျပဳတ္က်လာတဲ့ ခိုေလးကို ယူေဆာင္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ေရ… ခုိေလးက ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား”လို႕ ေျပာဆုိလုိက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးစီဟာ ပန္းဥယ်ာဥ္ထဲက သူတုိ႕ ယူေဆာင္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို စားပြဲေပၚ တင္ျပၾကပါတယ္။
အားလံုး တင္ျပျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဘာမွ ယူေဆာင္မလာဘဲ တစ္ခ်ိန္လံုး တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တာကို ဆရာမက သတိျပဳမိလုိက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသူေလးဟာ ဘာမွ ယူေဆာင္မလာခဲ့ရတဲ့အတြက္ ရွက္ရြံ႕သလို ျဖစ္ေနရပါတယ္။ ဆရာမက သူမဘက္လွည့္ျပီး “ကဲ… သမီးကေရာ ဘယ္လုိလဲ။ တစ္ခုခု ယူမလာဘူးလား”လုိ႕ ေမးလုိက္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသူေလးက ရွက္ရြံ႕စြာနဲ႕ ေျဖလိုက္ပါတယ္။
“သမီးကို ခြင့္လြတ္ပါ ဆရာမရယ္။ သမီး ပန္းပြင့္ေလးတစ္ပြင့္ကို ေတြ႕ျမင္ေတာ့ ပန္းရနံ႕ကို ခံစားလုိက္ရတယ္။ အဲဒီပန္းပြင့္ေလးကို ဆြတ္ခူးဖို႕ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပန္းရနံ႔ေတြ ၾကာရွည္သင္းပ်ံ႕တာကိုပဲ လိုခ်င္တဲ့အတြက္ မခူးဘဲ ထားခဲ့တယ္။ သမီး ႏူးညံ့လွပျပီး အေရာင္အေသြးစံုတဲ့ လိပ္ျပာေလးတစ္ေကာင္ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ခဲ့တယ္။ လိပ္ျပာေလးဟာ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူ႕ကို ဖမ္းဆုပ္ထားရဲေလာက္ေအာင္ သမီးမွာ သတၱိမရွိပါဘူး။ သမီး သစ္ရြက္ေတြၾကားမွာ က်ေနတဲ့ ခုိေလးတစ္ေကာင္ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သစ္ပင္ေပၚ တက္လိုက္တဲ့အခါ ဝမ္းနည္းေနတဲ့ ငွက္မိခင္ကိုေတြ႕ေတာ့ အသိုက္ထဲပဲ ျပန္ထားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာမေရ… သမီး ပန္းရနံ႕ရယ္၊ လိပ္ျပာေလးရဲ႕ လြတ္လပ္မႈရယ္၊ ငွက္မိခင္ရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ ေတြ႕ျမင္ရတဲ့ ေက်းဇူးတရားရယ္ ဒါေတြကိုပဲ ယူေဆာင္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမကို သမီး ယူေဆာင္လာခဲ့တဲ့အရာေတြ ဘယ္လုိ ျပရမလဲ မသိဘူး”
ဆရာမက အဲဒီေက်ာင္းသူေလးကို ခ်ီးက်ဴးစကား ေျပာဆိုလုိက္ျပီးေနာက္ အဆင့္တစ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသူေလးဟာ “ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ေမတၱာထားနုိင္တယ္”ဆုိတဲ့ သေဘာတရားကို နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူျဖစ္တယ္လုိ႕ ဆရာမက စဥ္းစားမိခဲ့လုိ႕ပါပဲ။
အခ်စ္ဆုိတာ ရယူဖုိ႕၊ ဆြဲနုတ္ဖို႕၊ အက်ပ္ကိုင္ဖုိ႕၊ အနုိင္ရဖုိ႕၊ ဆံုးရံႈးဖို႕ မဟုတ္ဘူး။
အခ်စ္ဆုိတာ ႏွလံုးသားထဲမွာ သယ္ေဆာင္ထားတဲ့ သတိရျခင္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းပဲျဖစ္တယ္။
ခ်စ္တတ္ျခင္းဆုိတာ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ေနခြင့္ျပဳလုိက္ျခင္းပါပဲ။
ေနလင္းေအာင္
www.naylinaung1.blogspot.com
Ref; We Can Only Bring Love In the Heart by Unknown Author
Share
No comments:
Post a Comment