ေမွာ္၀န္းေျမတစ္ဖက္ကမ္းက ဇာတိခ်က္ေျခြရာ ရြာကေလး ျဖစ္တဲ့ ကမာကလုတ္ရြာေလးသို ့
သီတင္းကၽြတ္အလုပ္ပိတ္ရက္မွာ ရြာကေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ေတြကို ကန္ေတာ့ရန္ႏွင့္ အလည္
တစ္ေခါက္သြားဖို ့ ျပင္ဆင္ျပီးရန္ကုန္အိမ္ကေန မိဘႏွစ္ပါးကို ခြင့္ေတာင္းျပီး ထြက္လာခဲ့တယ္ ။
ရန္ကုန္ကေန ေမွာ္၀န္းကား စီးျပီး ခရီးစတင္ထြက္ခဲ့တယ္ ။ကားေပၚမွဆင္းျပီး ေမွာ္၀န္းေျမကို
ေျခခ်လိုက္တယ္ဆိုရင္ျဖင့္ အရင္ကထပ္မ်ားစြာေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေမွာ္၀န္းျမိဳ ့ကေလးကို အံ့ၾသ
၀မ္းသာစြာ ေတြ ့ျမင္ရျပီး မိသားစုလိုက္ရန္ကုန္ေျပာင္းသြားျပီးကတည္းက မေရာက္တာၾကာျပီ
ေဆာင္ က်ိဳက္ေမွာ္၀န္းေရလယ္ေစတီကိုလည္း သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ခဲ့တယ္ ။ျပီးေနာက္ တစ္ဖက္
ကမ္းကို ကူးရန္ ဇတ္ဆိပ္ကို သြားကာ ေလွလက္မွတ္ျဖတ္ျပီး ဇာတိခ်က္ေျခြရာ ရြာကေလးဆီ
သြားရန္ ခရီးဆက္ခဲ့တယ္ ။တစ္ဖက္ကမ္း ေရာက္ျပီးေနာက္ ကမာကလုတ္ရြာသို ့သြားရန္ ဆိုင္
ကယ္ကယ္ရီမ်ားရွိရာသို ့ေလွ်ာက္လာခဲ့မိတယ္ ။အရင္ကဆို ရြာကို သြားရင္ ေရလွည့္ခ်ိန္ကို
ေစာင့္ျပီး ေမာ္ေတာ္စီးကာ သြားၾကရေပမဲ့အခုဆိုရင္ျဖင့္ နိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ ေထာက္ပံကူညီမႈ
ရပ္ရြာေနျပည္သူေတြရဲ ့ပံပိုးကူညီမႈေတြနဲ ့ ေက်ာက္ခင္းလမ္းအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းကာ ရြာနီးခ်ဳပ္
စပ္က ေက်းရြာသားမ်ားအတြက္ကေတာ့ မိုးရာသီကုန္လို ့ စပါးစိုက္ခ်ိန္ျပီးကာ လမ္းပန္းဆက္
သြယ္ေရးသာယာခ်ိန္၀ယ္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန ၀င္ေငြရနိုင္တဲ့ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသမားမ်ား
အျဖင့္ အသက္ေမြးေက်ာင္းျပဳေနၾကတာကိုလည္း ေတြ ့ရပါတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္ခရီးေဆာင္အိတ္ကို လက္ကိုဆြဲျပီး ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီငွားရန္ ကယ္ရီဂိတ္သို ့ေလွ်ာက္ခဲ့
တယ္ ။ကိုယ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ေနလယ္ေန ့ခင္းမို ့ေနအရွိန္က ပူျပင္းလွတယ္ ။ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း
ေတြအတြက္ ၀ယ္ယူလာေသာ ကန္ေတာပစၥည္းေတြ နဲ ့ခရီးေဆာင္အိတ္မွာ သိပ္အေလးၾကီး မ
ဟုတ္ ၊တစ္ပိုင္တစ္နိုင္မွ်သာ ။ဒါေပမဲ့ ကိုယ္သြားမယ့္ရြာက ဇတ္ဆိပ္ကေနဆို ( ၆ )မိုင္ေက်ာ္
( ၇ )မိုင္နီးပါးမို ့ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီနဲ့ သြားရင္ ( ၁ )နာရီေလာက္ေတာ့ ခရီးဆက္ရေပလိမ့္မယ္ ။
ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီဂိတ္သို ့သူထြက္လာျပီးေနာက္ အသင့္ေတြ ့ရေသာဆိုင္ကယ္ကို ငွားရန္ဆံုးျဖတ္
ျပီး သူ ့ထက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ငယ္ပံုရေသာ ကယ္ရီသမားအား ကိုယ္သြားမယ့္ရြာကို ေျပာျပီး
ေစ်းေမးလိုက္တယ္ ။
'' ညီေလး.............အကို ကမာကလုတ္သြားမလို ့ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ''
ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီေကာင္ေလးကို သူ ့လက္ထဲကအထုပ္အပိုးေတြကို ေ၀့၀ဲကာ အကဲခတ္လိုက္
ျပီးေနာက္ ......
'' ႏွစ္ေထာင္ငါးရာ ''
သူ ့အေျဖက မာေက်ာသလို တံုတိတိ ။
'' ဟာ......ညီေလးကလဲ နည္းနည္းေတာ့ ေလွ်ာ့ဦးကြာ ''
'' ေစ်းေလွ်ာ့မရဘူး စီးခ်င္စီး မစီးခ်င္ေန ''
ကယ္ရီသမားေလးက ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ိတ္တြယ္ထိုင္ေနလွ်က္ ဂ်စ္တစ္တစ္ ၊မာေက်ာေက်ာ
ျပန္ေျဖလာတယ္ ။
သူ ့ရဲ ့အမူအရာ ၊အေျပာအဆို ၊ေလယူေလသိမ္းတို ့ေၾကာင့္ ၾကားလိုက္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲ
တြင္ ေႏြေနပူျပင္းျပင္းႏွင့္ ထပ္တူမွ် ေဒါသတို ့ဆူေ၀လာရတယ္ ။သို ့ပါေသာ္လည္း သည္ေဒါ
သမ်ားအား ခ်က္ခ်င္းပင္ ဦးႏွိမ္ဂုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္ရတယ္ ။ကိုယ္က အခုခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္၊ နယ္
ခံလူမဟုတ္ေတာ့ ။ျပီးေတာ့ ကိုယ္ရြာမွာ ၾကက္ဖျဖစ္ေပမယ့္ ၊သူမ်ားရြာမွာေတာ့ ၾကက္ဖလုပ္
နိုင္မည္မဟုတ္ ။သည္အေတြးနဲ ့ပဲ ကိုယ္စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္လိုက္ရတယ္ ။
ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသမားေလးမွာ အသက္ကႏွစ္ဆယ္ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္ ။အ
သားကမည္းမည္း ၊အရပ္ကခပ္ပုပု ၊မ်က္လံုးအစံုက မီးက်ီခဲလို နီရဲေနသလို ၊မ်က္ႏွာတျပင္ႏွင့္
နားရြက္ ၊ႏွာေခါင္းတို ့မွာလည္း မန္ဒါလီဘဲတစ္ေကာင္လို နီေစြးေစြးျဖစ္ေနတယ္ ။အဂၤါရုပ္ကို
ခန့္မွန္းၾကည္လိုက္တာနဲ ့ အရက္သမားမွန္းသိသာလြန္းေနျပီး ေနခင္းေၾကာင္ေတာင္ ေစ်း
ဦးေပါက္ျပီးတာနဲ ့ ေသာက္စားထားပံုရ၏ ။
ဒါေၾကာင့္လည္း သူ ့အားတုန့္ျပန္လာေသာ ေလသံႏွင့္ အမူအရာတို ့မွာ အရက္တန္ခိုးႏွင့္
ရင့္သီးေနျခင္း ျဖစ္နိုင္ေပသည္ ။ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္မိတယ္ '' ေၾသာ္ .....သည္လူေတြ
ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီအငွားေမာင္းေနတာေတာင္ ကိုယ္ဘ၀ကိုယ္မသိပဲ ကိုယ္ပိုင္ကားသာ
ေမာင္းေနရရင္ ဘယ္လိုေနမလဲလို ့'' ေတြးၾကည့္မိတယ္ ။ကၽြန္ေတာ္အေတြႏွင့္ ေမ်ာလြင့္
ေနစဥ္ .........
'' ဗ်ိဳ ့......အစ္ကိုေလး......ကမာကလုတ္သြားမွာဆို ....ဒီကိုလာ ''
တစ္ဖက္မွ ကၽြန္ေတာ္အား အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ လွမ္းေခၚေသာအသံေပၚလာတယ္ ။
ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ပထမဆိုင္ကယ္ကယ္ရီးသမားေလးႏွင့္ ရြယ္တူခန္ ့ရွိနိုင္မည့္
လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ ့ရတယ္ ။
'' မင္းကလည္း .......ဘယ္ေလာက္ေတာင္းလို ့ ၊ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ......ေျပာပါဦးကြာ ''
ဆိုင္ကယ္သမား ၊ ကားသမားတို ့မွာ ရန္ကုန္မွာဆို ခရီးသည္မ်ားကို သူတို ့အခ်င္းခ်င္း ဂြင္
ရိုက္ျပီး ၊ဇာတ္တိုက္ကာ ဂုပ္ေသြးစုပ္တတ္ၾကတာမို ့ မင္းလည္းအတူတူပါဘဲ သေဘာျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္ ေလသံျမွင့္ျပီး ေမးလိုက္မိတယ္ ။
စိတ္ထဲမွာလည္း ပထမကယ္ရီသမားကို ေစ်းေလွ်ာ့ခိုင္းမိတာ ရင့္သီးစြာဆက္ဆံလာလို ့
မေက်နပ္ခ်က္ေတြနဲ ့ေပါင္းျပီး ေမးလိုက္မိျခင္းျဖစ္သည္ ။ထိုအခါ ဒုတိယလူငယ္က ကၽြန္
ေတာ္လက္ထဲက အထုပ္ေတြနဲ ့အိတ္ကို ညႊန္ျပျပီး ေျပာ၏ ။
'' အစ္ကိုေလးက အထုပ္ေတြလည္းပါတယ္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ေထာင္ေတာ့ေပးပါဗ်ာ ''
'' ဘာကြ .....ေဟ့ေကာင္မင္း......ကယ္ရီေစ်းမဖ်က္ပါနဲ့ကြ .....ျပီးေတာ့.... မင္းရဲ ့ဂိတ္
အလွည့္လည္း မဟုတ္ေသးဘူး ''
ဒုတိယ ကယ္ရီလူငယ္၏ စကားမဆံုးခင္ ပထမကယ္ရီသမားက ၀င္ေျပာေလ၏ ။ေလသံ
က မာရံုတင္မကဘူး ရန္လိုဟန္လဲ ေပါက္ေနတယ္ ။ဒုတိယကယ္ရီလူငယ္က အျပံဳးတစ္ပြင့္
ျပံဳးလွ်က္ ေလသံေအးေအးနဲ ့ပင္ ျပန္ေျဖေလ၏ ။
'' ငါက ဂိတ္အလွည့္ေက်ာ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး ။မင္းက ဒီက အစ္ကိုေလးကို စီးခ်င္စီး မစီးခ်င္
ေနဆိုလို ့ မင္းမလိုက္ခ်င္ဘူး ေအာက္ေမ့လို ့ ကိုယ္လိုက္နိုင္မယ့္ေစ်းေျပာျပီး လိုက္မယ္ေျပာ
တာ ဒါျဖင့္ ငါလိုက္ေပးမယ္ေျပာတဲ့ေစ်းနဲ ့မင္းလိုက္နိုင္မယ္ဆို လိုက္ေလ ဒါဆို အဆင္ေျပတာ
ပဲ ''
'' ဟ...မင္းက ႏြားက်ျပီး ေစ်းဖ်က္ကာ လိုက္မယ္ေျပာေနတာ ငါကေတာ့ ငါေျပာထားတဲ့ေစ်း
ရမွ လိုက္နိုင္မယ္ေဟ့ ''
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနတာကို အသာျငိမ္ျပီး ၾကည့္ေနမိကာ လူငယ္ႏွစ္
ေယာက္၏ ရုပ္သြင္အမူအရာေကာ ၊ အေျပာအဆိုေလသံကိုပါ ေဘးကေနအကဲခတ္ေနမိတယ္ ။
တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အျဖဴနဲ ့အမည္း ၊ဆီနဲ ့ေရလို ကြာျခားမႈက ေပၚလြင္လွတယ္ ။
ပထမလူငယ္၏ ရုပ္သြင္သ႑ာန္က ရုန္ ့ရင္းၾကမ္းတမ္းေနသေလာက္ ဒုတိယ လူငယ္၏ ရုပ္
သြင္သ႑ာန္က သန္ ့စင္လို ေနတာကို ေတြ ့ျမင္ရတယ္ ။
'' ဒါေတာ့ မင္းဘက္က ကပ္ဖဲ့ေနတာပဲကြာ ၊ဒီအစ္ကိုေလး ဆီက မင္းၾကိဳက္တဲ့ေစ်းမရလို ့ မင္း
မလိုက္နိုင္ဘူး ။ငါက သင့္ေတာ္တဲ့ေစ်းေတာင္းျပီး လိုက္မယ္ေျပာတာက်ျပန္ေတာ့လဲ မင္းက
မၾကည္ျဖဴ ျပန္ဘူး ......မင္းဟာက မဟုတ္သးပါဘူးကြာ ''
''ေၾသာ္ ....မင္းက .....ဘ၀တူခ်င္းေတာ့ မရိုင္းပင္းဘူး ။အခုမွေတြ ့တဲ့သူစိမ္းဘက္ကေနလိုက္
ေျပာေနရေအာင္ သူက မင္းပေထြးလားကြ ''
ကယ္ရီလူငယ္ႏွစ္ေယာက္သား စကားအေျခအတင္ ျဖစ္လာ၏ ။ကၽြန္ေတာ္လည္း ရန္ပြဲျဖစ္
ေတာ့မယ္ထင္ကာ စိုးရိမ္သြားမိတယ္ ။ကိုယ္အတြက္ေၾကာင့္ေတာ့ ဘ၀တူကယ္ရီသမားအ
ခ်င္းခ်င္း ရန္မျဖစ္ေစခ်င္ေပ ။သို ့ပါေသာ္ျငားလည္း ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္သလို ရန္ပြဲျဖစ္မလာခဲ့
ေပ ။အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဒုတိယ လူငယ္မွာ ပထမလူငယ္၏ ရိုင္းျပစြာ မေျပာခံေနရေသာ္
လည္း စိတ္ဆိုးပံုမရသင့္အျပင္ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပင္ ရွိေနျပီး ။
'' ဟာ...ဒါမ်ား ငါ့ပေထြးသာဆိုရင္ ခုလိုမ်ိဳးေတာင္ ေလကုန္ခံမေနဘူး ....တစ္ခါတည္းတင္ျပီး
လိုက္ပို ့တာၾကာျပီေပါ့ ....ဟား.....ဟား.............''
ဒုတိယလူငယ္ က....................
'' ကဲ....မင္းဒီေစ်းနဲ ့လိုက္မလားေျပာ ...မလိုက္နိုင္ဘူးဆို ငါလိုက္သြားေတာ့မယ္ ။
ပထမလူငယ္ကို ေျပာေလတယ္ ။
'' လံုး၀ပဲကြာ ငါေတာင္းတဲ့ေစ်းမရနိုင္ရင္ေတာ့ မလိုက္နိုင္ဘူး ''
'' ဒီလိုခရီးကို ဒီေစ်းေျပာျပီး လိုက္တဲ့ေကာင္ေတြက ဆန္အိုးထဲမွာ ဆန္မရွိလို ေျပာတဲ့စကားကြ ''
ပထမလူငယ္က ေျပာျပန္တယ္ ။ထိုအခါ ဒုတိယ လူငယ္က ...........
'' ဟုတ္တယ္ကြာ ....ဟုတ္တယ္ ....ဆန္ဖိုးတင္မကဘူး ....ဆီဖို း ....ဟင္းစားဖိုးပါ မရွိလို ့ ငါ
ဒီေစ်းနဲ ့လိုက္တယ္ကြာ ....ဘာျဖင့္လည္း ဒီလိုမ်ားမ်ားရွာနိုင္မွ အိမ္သူသက္ထားက အိမ္ကေန
သနပ္ခါးလိမ္းျပီး အာ၀ါးေပးမွာ.....ကဲ .....အစ္ကိုေလး ....လာ....သြားမယ္....တက္ ''
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ့ ဒုတိယလူငယ္က ကၽြန္ေတာ္ကို ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ကာ ေမာင္းထြက္လာခဲ့တယ္ ။
သူ ့ပံုစံက ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာအကဲခတ္မိေလာက္ေတာ့ ပကတိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပင္ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း လမ္းေဘး၀ဲယာက ရင့္မွည့္ေနၾကတဲ့ စပါးပင္ေတြကို ၾကည့္ျပီး အေတြးနယ္ခ်ဲ ့ေနမိ
တယ္ ။ထိုစဥ္ .....'' အစ္ကိုေလးက ဟိုေကာင္ငထြန္း အေၾကာင္းေတြးေနတာလားဗ် '' သူအေျပာေတြ
ကို ေဗြမယူပါနဲ ့ဗ်ာ ။သူက ဒီလိုပါပဲ မနက္လင္းတာနဲ ့အရက္ေသာက္တာဗ် ။အရက္မေသာက္ထား
တဲ့အခ်ိန္ဆို လူေကာင္းပါဗ်ာ '' ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသမိတာက ဒုတိယကယ္ရီ လူငယ္ ကို ပါ ။
ခရိးသည္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္သာမကဘဲ သူအေပၚမွာပါ မိုက္ရိုင္းရင့္သီးစြာ ဆက္ဆံေသာ ငထြန္းလို
လူစားကိုပင္ စိတ္ဆိုးဟန္ မျပပဲ အျပစ္မတင္ေဖးမကာကြယ္ကာ ေျပာဆိုေနေသးတာကိုပါ ။
သူ ့ေနရာမွာ အျခားတစ္ေယာက္သာဆို ေ၀းရာကြယ္ရာမို ့ တစ္ဘက္လူ၏မေကာင္းေၾကာင္းကို
အားပါးတရ ရွဳတ္ခ်ေျပာဆိုေနမွာ အေသအခ်ာပင္ ။ဒါေပမဲ့ သည္လူငယ္ကေတာ့ သည္လိုမဟုတ္
အသက္အရြယ္နဲ ့ပင္ မလိုက္ေအာင္ စိတ္ထားျဖဴစင္ ၊သေဘာေကာင္းလွတာမို ့ ေလးစားခင္မင္စ
ရာ ကယ္ရီေကာင္ေလးမ်ိဳးပင္ ။
သည္လူငယ္၏ လူေတြအေပၚ ရွုျမင္ခံစားတတ္မႈ ႏွင့္ သေဘာမွ်စြာ စာနာတတ္မႈတို ့မွာ အရြယ္ႏွင့္
မမွ် ၾကီးမားလွေပတယ္ ။သူထက္အသက္ပိုၾကီးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ပင္လွ်င္ သည္လူငယ္၏ တစ္၀က္စာမွ်
သည္းခံခြင့္လႊတ္စိတ္ ထားနိုင္မည္ မထင္ေပ ။
ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနရင္းမွ လူငယ္က.......'' ေၾသာ္....ေလာကၾကီးမွာ လူေတြအားလံုး စိတ္သေဘာ
ထားျခင္းတိုက္ဆိုင္ ၊ တူညီမွ်တဖို ့ဆိုတာဘယ္လာျဖစ္နိုင္မလဲေလ '''' ကိုယ့္အသားနာတာ ၊ ကိုယ္
စီးပြားပ်က္တာမ်ိဳးမွ မဟုတ္ေတာ့လည္း သည္းခံသင့္တာ သည္းခံရမွာေပါ့ '' သူကိုယ္သူပဲ ေျပာေန
တာလား ကၽြန္ေတာ္ပဲ ေျပာေနတာလားဆိုတာ မသိနိုင္ေပမဲ့ လူငယ္ကေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းရင္း
အခုလို ေျပာျပေနေလ၏ ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေျပာသမွ် ျငိမ္ကာနားေထာင္ရင္း အကဲခတ္ကာလိုက္ပါရင္း လူငယ္ကို ေလ့လာ
ေနမိတယ္ ။လူငယ္က စကားတစ္ေျပာေျပာနဲ ့ဆိုင္ကယ္ကို ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ ေမာင္းေနတာေၾကာင့္
ေနာက္မွ ေက်ာ္တက္သြားၾကတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီေတြက လူငယ္ကို ေနာင္ေျပာင္က်ီစယ္သြားၾက၏ ။
'' တို ့ကေတာ့ ...မိန္းမအတြက္ ၊ကေလးအတြက္ ရွာရတာဆိုေတာ့ သြက္သြက္ပဲေဟ့ ရွာရေဖြရတယ္။
.....သေဌးသမီးရထားတဲ့ ေကာင္ကေတာ့ ေအးေအးရွာနိုင္တာေပါ့ကြာ ''ဟု တစ္မ်ိဳး ေျပာၾကသလို ။
'' ေဟ့ ....ဆရာေလး...ဘယ္လိုလဲ....ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီဆြဲရင္း အက်င့္ပါျပီး ခရီးသည္ အစ္ကိုေလးကို
စာျပေနတာလားဟ ''ဟု တစ္ဖံု အခ်င္းခ်င္းေအာ္ဟစ္ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆိုသြားၾကတဲ့ အျခားကယ္ရီ
သမားေတြရဲ ့ စကားေတြက ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထူးဆန္းလို ့ပင္ ေနေတာ့၏ ။ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီ
လူငယ္၏ တစ္စံုတစ္ခုေသာအေၾကာင္းကို ရည္ညြန္းေျပာဆိုေနၾကမွန္း သိသာေပၚလြင္ေနေလ၏ ။
အျခားလူငယ္ေတြ၏ ေနာက္ေျပာင္မႈေၾကာင့္ သည္လူငယ္သည္ အမွန္တကယ္ပင္ သေဌးသမီးကို ရယူ
ထားသူပဲလား ၊ဒါမွမဟုတ္ သူသည္တကယ္ပဲ ေက်ာင္းဆရာေလးလား ။ေက်ာင္းဆရာဆိုလည္း ဒီအရြယ္
ေလာက္နဲ ့မျဖစ္နိုင္ေပ ။ျဖစ္နိုင္တယ္ပဲထားေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆို ေက်ာင္းမွာရွိေနရမွာေပါ့ ။ဒါမွမဟုတ္ က်ဴ
ရွင္ဆရာေလးလား ။အျခားသူတို ့ေျပာသလိုဆို သေဌးသမီးယူထားတယ္ဆို ယခုလို ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီ
ေမာင္းေနပါ့မလား ။ဒါမွမဟုတ္ တမင္တကာပင္ အခ်င္းခ်င္း စေနာက္ေနၾကတာလား ။စသည့္လားေပါင္း
ေျမာက္မ်ားစြာေတြးျပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း သို ့ေလာ ၊သို ့ေလာ လိုက္ေတြးေနမိေတာ့သည္ ။
ထိုစဥ္အခိုက္ .......ကၽြန္ေတာ္တို ့သြားေနတဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လမ္းမေပၚမွ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကတဲ့ လူ
တစ္စုထဲမွ ရွစ္ႏွစ္ ၊ကိုးႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးေတြမွ ႏွက္ဆက္လာတယ္ ။
'' ဆရာေလး ..ဆရာေလး ''
'' ခေရ နဲ ့ၾကာျဖဴ တို ့ပါလား သမီးတို ့ဘယ္သြားၾကမလို ့လဲ ''
''သမီးတို ့အဘိုးအဘြားအိမ္ သြားကန္ေတာ့မလို ့ပါ ''
'' ေအး....ေအး....သမီးတို ့....ညေနက်ရင္ ....ေက်ာင္းမပ်က္ေစၾကနဲ ့ဦးေနာ္ ''
'' ေစာေစာျပန္လာၾကေပါ့ .....ေလ့က်င့္ခန္းေတြအသစ္တက္ေပးမယ္ ''
'' ဟုတ္ကဲ့ပါ ....ဆရာေလး ''
ကေလးေတြက ရိုေသခ်စ္ေၾကာက္တဲ့ အမူအရာေလသံႏွင့္ ျပန္ေျဖျပီး ဆက္သြားၾကမွ လူငယ္က
ဆိုင္ကယ္ကို ဆက္လက္ေမာင္းေလ၏ ။ကၽြန္ေတာ္အတြက္က ပုစၧာတစ္ပုဒ္ေတာ့ အေျဖရလိုက္ပါ
တယ္ ။သည္လူငယ္သည္ အမွန္တကယ္ပင္ က်ဴရွင္ဆရာေလးတစ္ေယာက္ဆိုတာကိုေပါ့ဗ်ာ ။
သည္လိုနဲ ့ႏွစ္ေယာက္သား ခရီးဆက္လာၾကရာ ရြာထိပ္တြင္ ရပ္ရြာလူၾကီးျဖစ္ဟန္တူေသာ လူၾကီး
သံုး ၊ေလးေယာက္နဲ ့ဆံုရာ လူငယ္ကိုျမင္ေတာ့ လွမ္းႏွက္ဆက္ျပီး တေရးတယူႏွင့္
'' အဆင္သင့္တာပဲ ......ေမာင္ဖိုးေဇာ္ရယ္ ......ဓမၼာရံသီရြာဦးေက်ာင္းက ကထိန္အတြက္ အလွဴေငြ
ေလး ထည့္သြားပါဦးကြာ ''
သည္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း သည္လူငယ္ေလး၏ အမည္မွာ ဖိုးေဇာ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရတယ္ ။
သည္အခ်ိန္မွာ ဖိုးေဇာ္က အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ကာၾကည့္ျပီး အဘတို ့ေရ ကၽြန္ေတာ္မွာ
ပါတဲ့ေငြက နည္းေနတယ္ ။ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္မိန္းမ ႏွင္းဆီ ဆီကေန ကၽြန္ေတာ္က
ထည့္ခိုင္းလို ့အလွဴေငြ ငါးေထာင္ ထည့္ေပးပါလို ့သာ သြားျပီး ေျပာေပးပါေနာ္ ''
'' ေၾသာ္....ေအး...ေအး...မင္းမိန္းမ မႏွင္းဆီက ပိုေတာင္ထည့္ဦးမွာပါ....ငါတို ့၀င္သြားျပီး ေျပာလိုက္
ပါမယ္ကြာ ''
ေက်းရြာလူၾကီးမ်ား အားရ၀မ္းသာစြာျဖင့္ ထြက္သြားၾက၏ ။ကၽြန္ေတာ္လည္း ရြာကို ေရာက္ျပီမို ့ ေဆြ
မ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားရွိရာသို ့ ေမးျမန္းကာ ဆက္သြားေလ၏ ။အမွန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဒီရြာဇာတိေပမဲ့ ငယ္
ငယ္ကတည္းက ရန္ကုန္ကို မိသားစုလိုက္ ေျပာင္းသြားၾကလို ့ ရြာကလူၾကီးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္ကို ငယ္
ရုပ္ေပ်ာက္ကာ မမွတ္မိၾကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ထိုအတူ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း ေျပာင္းသြားကတည္းက မ
ေရာက္တာၾကာျပီမို ့ ကိုယ္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားအိမ္ေတြကို လိုက္ေမးေနရျခင္းပင္ ။ကၽြန္ေတာ္ရြာက
ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့မေျပာင္းခင္ကနဲ့ ျခားနားစြာ အရာရာမွာ ေျပာင္းလဲေနတာကိုလည္း ေတြ ့ေလ
၏ ။ထိုျပင္ အိမ္တိုင္းလိုလိုတြင္ လွ်ပ္စီးမီးရရွိေနတာကိုလည္း ေတြ ့ေလ၏ ။'' ေၾသာ္ ငါ့ရြာကေလးက
ျမိဳ ့နဲ ့မျခားပါလားဟု '' ပင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိ၏ ။
ညခ်စ္သူ ( ခံစားေရးဖြဲ ့တင္ျပသည္ ) ။
ဒုတိယပိုင္း ( ေမွ်ာ္ )
Share
