တစ္ခါက အသံလႊင့္ဌာနတစ္ခုသည္ စီးပြားေရးနယ္ပယ္တြင္ ေအာင္ျမင္ေနေသာ လူငယ္တစ္ဦးကို အင္တာဗ်ဴး
ေလသည္။ အင္တာဗ်ဴး၏ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထံုးစံအတိုင္း ေမးျမန္းသူက လူငယ္အား....
“ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ဘယ္အရာက အေရးပါဆံုးလို႔ ထင္ပါသလဲ” ဟုေမးခဲ့သည္။
လူငယ္မွာ ခဏမွ်စဥ္းစားျပီး အေျဖကို တိုက္ရိုက္မေျဖဘဲ ေအာက္ပါ ပံုျပင္ကို ေျပာျပသြားခဲ့သည္။
“လြန္ခဲ့တဲ့(၁၂)ႏွစ္တုန္းက လူငယ္တစ္ဦးဟာ ေက်ာင္းျပီးတာနဲ႔ ျပင္သစ္ကို သြားျပီး အလုပ္တစ္ဘက္ ေက်ာင္းတစ္ဘက္
နဲ႔ ပညာဆက္သင္ခဲ့တယ္။ ျပင္သစ္ကို ေရာက္ျပီး မၾကာဘူး သူဟာ ျပင္သစ္က ကားဂိတ္၊ ရထားဂိတ္ေတြမွာ လက္မွတ္
စစ္ေတြ ၊ လက္မွတ္ျပရတဲ့ ေနရာေတြ မရွိေၾကာင္း သတိျပဳမိတယ္။ ကားေပၚ ရထားေပၚမွာလဲ လက္မွတ္စစ္ေတြ လာစစ္
တာ အင္မတန္နည္းေၾကာင္း သတိထားမိျပန္တယ္။ တကယ္လို႔ လာစစ္ခဲ့ရင္လဲ ဖမ္းမိမဲ့ကိန္းဟာ လူတစ္ေသာင္းမွာ
တစ္ေယာက္ေတာင္ မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ သူတြက္မိျပန္တယ္။ အဲလိုနဲ႔ သူဦးေႏွာက္ကို တစ္ခ်က္ ကစားလိုက္ျပီး ကားစီးတိုင္း
သူဟာ လက္မွတ္ မ၀ယ္ဘဲ စီးခဲ့တယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ငါဟာ အလုပ္လုပ္ျပီး ေက်ာင္းတက္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းသား
တစ္ေယာက္ ေခြ်တာႏိုင္သမွ် ေခြ်တာမယ္လို႔ ႏွစ္သိမ့္ခဲ့မိတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ၄ ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ ကုန္လြန္သြားခဲ့တယ္။ နာမည္ၾကီး တကၠသိုလ္တစ္ခုရဲ႔ ေက်ာင္းသား၊ အက်င့္စာရိတၱ
ေကာင္းမြန္တဲ့ ေက်ာင္းသားအျဖင့္ သူဟာ ဘဲြ႔ရခဲ့တယ္။ ဘဲြ႔ရေတာ့ ပဲရစ္ျမိဳ႔မွာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံျခား ကုမၸဏီေတြမွာ သူအလုပ္
ေလ်ာက္ခဲ့တယ္။ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွု အျပည့္နဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေလ်ာက္လိုက္တဲ့ အလုပ္တိုင္း သူ အပယ္ခံခဲ့ရတယ္။
အလုပ္ စေလ်ာက္ေတာ့ ကုမၸဏီေတြက သူ႔ကို ၀မ္းသာ အားရၾကိဳဆိုျပီး အင္တာဗ်ဴးေတြ ဗ်ဴးခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့
ပယ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ပယ္တာလဲဆိုတာ သူေတာ္ေတာ္သိခ်င္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ကုမၸဏီ
တစ္ခုကို သူ အီးေမးလ္ပို႔ျပီး အပယ္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ေမးခဲ့တယ္။
ျပန္စာရေတာ့ စာက ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးထားတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႔ပညာနဲ႔ ထူးခြ်န္မႈကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ သေဘာက်ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားရဲ႔ ကိုယ့္က်င့္တရားနဲ႔ ယံုၾကည္မႈ အတိုင္းအတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပန္စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ
လက္မွတ္မပါဘဲ ကားခိုးစီးမႈအတြက္ ဒဏ္ေငြသံုးၾကိမ္ ေဆာင္ခဲ့ရေၾကာင္း ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၀မ္းနည္းစြာ သိခဲ့ရတယ္။
ဒီကိစၡနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတာက.....
(၁) ခင္ဗ်ားဟာ စည္းကမ္းမလိုက္နာသူ
(၂) ခင္ဗ်ားဟာ ယံုၾကည္ဖို႔ မထိုက္တန္တဲ့သူ
အဲဒီအခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားကိုကြ်န္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီမွာ မသံုးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ စာကို ဖတ္ျပီးမွ လူငယ္ဟာ အိပ္မက္ဆိုးက လန္႔ႏိုးလာသလိုပဲ တုန္လွဳပ္ေခ်ာက္ခ်ား မိခဲ့တယ္။ အီးေမးလ္ရဲ႔
ေနာက္ဆံုးမွာ ဒီလို ေရးထားေသးတယ္....
“အသိဥာဏ္၏ ခြ်တ္ယြင္းမႈကို ကိုယ့္က်င့္တရားက အျမဲတမ္းလိုက္ ျဖည့္စြက္ေပးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က်င့္တရားရဲ႕ ခြ်တ္ယြင္းမႈကို အသိဥာဏ္က
ဘယ္ေတာ့မွ လိုက္မျဖည့္စြက္ေပးႏိုင္ဘူး။”
အဲဒီ အီးေမးလ္ရျပီး ေနာက္တရက္မွာ လူငယ္ဟာ သူ႔ႏိုင္ငံကို ျပန္သြားခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဒါပါပဲ....
လူငယ္ရဲ႔ စကားအဆံုး အင္တာဗ်ဴးသူမ်ား ခဏမွ် တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္က....
“ဒါဟာ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ အေရးပါတဲ့ အခ်က္လို႔ ေျပာႏိုင္လား”
“ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ .......အဲဒီပံုျပင္ထဲက လူငယ္ဟာ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ္ဒီေန႔လို ေအာင္ျမင္လာရျခင္းဟာလဲ မေန႔က အမွားကို ဒီကေန႔အတြက္ သခၤန္းစာအျဖင့္
ခံယူထားလို႔ပါပဲ”
No comments:
Post a Comment